Over hoe een liefdesliedje extra lading kreeg.
Wat is het toch prachtig als je op de mooiste dag van het leven voor twee mensen de muziek mag verzorgen. Livemuziek tijdens een huwelijksceremonie. Ik hou er van! Romantiek. Liefde tussen het blakende koppel. Warmte van familie en vrienden, mooie aankleding, lievelingskleuren, maandenlange voorbereiding. Iedereen keek er tijden naaruit. Beetje gezonde spanning, ook bij ons. We willen het goed doen. Speciaal moment.
Een goedgekozen liedje, een perfecte timing van begin en eind en welke sfeer. We hebben al heel veel liefdesliedjes mogen brengen tijdens het opkomen van een bruidspaar, bij het weggeven van de bruid door vader, en met het officiele tekenen van de acte. Stuk voor stuk prachtmomenten. Breekbaar. Eervol om te mogen doen. Je staat even heel dichtbij.
Zo ook een jaar of tien geleden bij een stel waar de verliefdheid vanaf spatte. Ze kwamen kijken in de kroeg waar we speelden, en op aanstekelijke wijze vroegen ze ons of we op hun huwelijk wilden spelen! Een complete aanvraag voor de huwelijksvoltrekking en de feestavond! Leuke lieve mensen en een grappige eigen manier: de bruidegom werkte bij een uitvaartcentrum en had voor zijn werk veel contact met de gemeente. Hij had zijn favoriete ambtenaar gevraagd hun officieel in de echt te verbinden. Het was 6 augustus en het was warm! Wij speelden op verzoek I’m Yours van Jason Mraz tijdens het oplopen van het verliefde stel. De liefde en zin in een nieuw hoofdstuk in hun leven spatte er vanaf! Vingerknippend en dansend op slippers (wel onder prachtige traditionele bruiloftskledij overigens) kwamen ze swingend op onder luid geklap van de familie!
De trouwambtenaar had voor de gein een zwembroek met slippers aangetrokken onder zijn toga (zo was hun verstandhouding, altijd grappen).
Hij bracht de ceremonie met verve!: Liet zelfsde mensen in de Raadszaal even een glimp opvangen van zijn gebruinde been:) Iedereen lachte en de toon was gezet! Een topdag werd het! Het paar zei JA! Wij speelden nog wat liedjes tijdens het tekenen en het uitzwaaimoment. En ‘s Avonds pakten we de draad op met dansmuziek en dat grandioos, optreden met de blote voeten in het gras! Heerlijke sfeer, die dag vergeet ik nooit meer!
6 augustus.
De keren daarna als we elkaar zagen (ze waren fan en kwamen regelmatig naar optredens van Robin&Saniye in de kroeg waren ze verbaasd dat ik hun trouwdatum uit mijn hoofd wist. Tuurlijk onthoud ik die! Een bijzondere dag!
Nooit wetende dat deze dag nog bijzonderder werd in hun leven. En dat ik die datum nooit meer van mijn leven zou vergeten.
Vijf jaar later, het was zomer, las ik in de krant dat een man met dezelfde naam en leeftijd was verongelukt. Op de route naar huis. Hartstilstand. Ik las het nog eens en nog eens. Nee hij wérkt voor een uitvaartcentrum, hij is toch niet zelf dood? Hij is veel te jong! Te energiek! Te leuk!
Ik herhaalde de datum van zijn trouwdag zachtjes voor mezelf. 6 augustus, de vijfde trouwdag zou bijna aanbreken, en het was nu eind juli. Dat kan net anders dan dat de uitvaart op zijn trouwdag zal plaatsvinden bedacht ik mij direct. Ik opende direct facebookmessenger om contact te leggen om te zeggen dat wij wel wilden muziek maken. Hun liedjes brengen tijdens de dienst. Als het zou kunnen bijdragen. Of.. nou ja. Ineens sloot ik messenger af. Ik schrok van mezelf. Doe normaal! Wat dacht ik wel niet. Alsof ze daarop zou zitten wachten!
Die nacht sliep ik slecht. De beelden van een vrolijk zonnig huwelijksfeest dansten voor mijn ogen. Die volgende dag werd ik gebeld. Ik nam op en herkende haar anders zo opgewekte stem. De tijd stond stil. Het telefoongesprek ging niet lang over onze muziek, daar waren we snel over uit: hun 3 liefdesliedjes precies zoals in het Raadhuis vijf jaar geleden. We praatten vooral over hoe plotseling en hoe oneerlijk en hoe onwerkelijk. We lachten door tranen heen over de blote benen van de trouwambtenaar indertijd en de vonkjes die van de microfoon afkwamen doordat ik met blote voeten in het gras stond in combinatie met een niet-geaard stopcontact op de feestboerderij (snor in de brand, hoop gelach). Ja, vijf jaar geleden. Het was makkelijker terugkijken dan in het hier en nu voelen. We hingen op en zeiden tot over een paar dagen. Die middag werd ik gebeld door een andere vrouw, een mevrouw met de dubbele functie: collega van de overledene en medewerker van het rouwcentrum. Ze was er kapot van maar moest toch verder. Ze instrueerde ons over de muzikale begeleiding tijdens de uitvaart. Ze heeft extra haar best gedaan want wat zijn vrouw niet weet is dat de ambtenaar ook komt. Hij had de tekst nog op zijn computer. Hij trekt zijn toga aan en -hoe dubbel ook- hij zou daaronder weer een zwembroek en slippers aantrekken. Net als vijf jaar geleden.
En zo ging precies zoals vijf jaar daarvoor, ook op een bloedhete 6 augustus. Hun favoriete liedjes, hun favoriete grapjes.
Nu voelde het anders. Met brok in onze keel en ogen strak gericht op een punt achterin de zaal zongen we het veel te vrolijke opkomstlied. De kist werd binnengerold door zijn vrouw, vingerknippend en dansend. De ambtenaar stond er wat verloren bij. Er ging een siddering door de zaal. Achter ons werden foto’s getoond van een stralende dag, een bloedhete 6 augustus maar dan vijf jaar geleden, een ander leven. We zijn nu weer ruim vijf jaar verder en één ding is zeker. Hij leeft voort in onze harten, via de muziek! Hun zonnige swingende favoriete liefdesliedjes hebben voor ons een extra lading en we spelen ze met nog meer aandacht! Lang leve muziek en de liefde!